Al lig ik op mijn sterfbed, Jezus zal ik nooit mijn rug toekeren – HATICE

Twijfels stiekem in je achterhoofd

Ik ben 31 jaar en van Turkse afkomst. Ik heb een zoon van twee jaar. Ik ben geboren en getogen in Nederland en opgegroeid als moslima. Vijf jaar geleden heb ik Jezus leren kennen en heel gauw werd ik verliefd op Hem. Ik voelde meteen dat Hij het was, de ware God. Zo’n gevoel van verbintenis heeft mij bevrijd van ongeloof: zoveel mensen met zoveel verschillende geloven, zoveel twijfels ergens stiekem in je achterhoofd die je eigenlijk nooit kon uitspreken. Het was een taboe. Ik begon ook op een gegeven moment mijn twijfels uit te spreken naar mijn familie toe in de moskee maar dat werd niet gewaardeerd. Uiteindelijk had ik het ook geaccepteerd dat ik een moslima was, alleen voelde ik me niet compleet.

Hij is een moslim en ik christen

Toen ik nog heel jong was hoorde ik dat mijn broer een christen was geworden. Ik vond het heel vreemd maar ik was te jong om het te kunnen plaatsen. Ik zag hem vaak met een Bijbel over Jezus praten, maar ik nam het eigenlijk niet zo serieus. Op een gegeven moment accepteerde ik het want het was zijn identiteit geworden. Later wilde nog een broer van mij christen worden en toen had ik zo iets van: “Ho, maar dit gaat de verkeerde kant op.” Ik smeekte hem om zijn geloof niet te verraden. We gingen zelfs samen naar de moskee. Er ontstonden heel wat problemen hierdoor binnen het gezin. We dachten dat hij in de war was en dat ze bezig waren zijn hersenen te spoelen. Uiteindelijk heeft hij zich erbij neergelegd en wij dachten dat het maar een bevlieging was. Nog steeds is hij een moslim en ik christen. Hoe raar kan het leven toch lopen? Ik heb hem ervan weerhouden, maar ik wist niet beter, jammer genoeg.

De liefde die zij voelde voor haar geloof kende ik helemaal niet.

Medelijden naar mij toe

Vijf jaar geleden stelde mijn broer die ook christen is mij voor aan een christelijke vriendin. We hadden gelijk een klik, het was zelfs heel gezellig en we konden samen lachen en praten. Het was heel fijn om samen met haar te zijn. Op een zomerse avond gingen we een keer samen wat drinken op een terras. We namen allebei een wijntje en zo kletsten we uren over alles en nog wat, behalve over het geloof. Later op de avond begon ze over geloof te praten. Ze confronteerde mij met mijn gevoel voor het geloof en eerlijk gezegd kwam ik er niet uit, want de liefde die zij voelde voor haar geloof kende ik helemaal niet. Ik begon me te irriteren aan haar en dacht meteen dat ze me probeerde over te halen om Jezus Christus aan te nemen. Ik zag in haar ogen zoveel liefde en zoveel medelijden naar mij toe. God sprak door haar heen en dat voelde ik zo dichtbij. Ik werd geraakt, niet eens door haar maar door de Heilige Geest van Jezus Christus die door haar heen sprak. Ik was helemaal verbaasd, het leek een droom en ik dacht zelfs even dat ik aangeschoten was. Ik ontkende dit gevoel natuurlijk naar haar toe want ik wist het echt niet meer. Nog nooit had ik zoveel twijfel gehad over de islam.

Jezus gaf mij de Bijbel

Ze nodigde me uit om een keer bij haar langs te komen en ik antwoordde van: “Ik zie wel.” Ik zat er de hele tijd mee, ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Toen heb ik haar maar opgebeld om een afspraak te maken bij haar thuis. Ik werd heel warm opgevangen door haar man en haar zelf. Haar man weet veel over Jezus en ik begon met vragen waar geen einde aan kwam. Op al mijn vragen kreeg ik de juiste antwoorden en dat bracht mij nog meer in de war. Ik wilde zo snel mogelijk daar weg naar mijn eigen plek en nam afscheid van hen. Toen we bij de deuropening stonden zei haar man tegen mij: “Ik wil je wat geven maar begrijp mij alleen niet verkeerd.” Hij gaf mij een Bijbel, ik keek hem aan, en mijn handen hadden de Bijbel al bereikt en ik zei: “Dankjewel en ik begrijp jou niet verkeerd.” Jezus gaf mij de Bijbel. “Dank u wel lieve God, dat U mij dit geeft”, ging er door mijn gedachten.

In de war

Ik stapte in de auto en legde de Bijbel naast mij neer en reed naar huis kijkend naar de Bijbel. Wat moest ik hier nou mee? Toen ik thuis aankwam ging ik meteen met de Bijbel op de bank zitten en begon te lezen en ik snapte er helemaal niks van. Wat stond daar toch allemaal ingeschreven? Wat was dat nou? Waarom zo moeilijk doen? Ik legde meteen de Bijbel op de tafel met de gedachte van: “Laat me met rust.” De volgende dag voelde ik me anders dan anders, maar nog steeds in de war. De telefoon ging en mijn broer zei: “Ik weet dat je nu in de war bent, ik weet dat je er helemaal niks van snapt en ik weet al dat je geraakt bent want zo is het ook bij mij gegaan.” Ik ontkende het en deed alsof ik hem niet kon peilen. Hij vertelde mij dat ik op mijn knieën moest gaan zitten en vragen of de Here mij kon aanspreken. Ik wilde zo snel mogelijk dit gesprek afkappen en zijn laatste woorden in dat gesprek waren: “Ik ben er voor je, zus. Je bent niet alleen.” Ik was helemaal vervreemd van alles, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en ben mezelf paar dagen gaan isoleren.

Geen antwoord

Ik pakte de Bijbel en legde hem weg, ging op mijn knieën en sprak God aan, en ik kreeg geen antwoord terug. “Bekijk het toch allemaal met deze onzin, er bestaat helemaal geen God. Mensen weten ook niet meer wat ze allemaal moeten verzinnen”, dacht ik toen.

Daar nam ik afscheid van
mijn oude ik.

Mijn gelukkigste moment ooit

Zo langzamerhand kwam ik met meer christenen in contact. Ik begon te geloven in Jezus of ik geloofde al in Hem. Ik had de Heilige Geest al aangenomen en begreep de Bijbel. Het klinkt heel vreemd maar als de Heilige Geest in je zit dan lees je de Bijbel op een heel andere manier. Je leest het met geloof en liefde. Heel gauw daarna heb ik me laten dopen in de zee, in de maand december. Het was ijs- en ijskoud maar ik was vastberaden dat ik me op dat moment in de zee wilde laten dopen en dat was mijn gelukkigste moment ooit! Zelfs de kou voelde ik niet meer zo. Op het moment dat ik werd gedoopt heeft God mij iets laten zien wat voor mij echt de bevestiging is geweest. Ik zag mezelf in de zee helemaal in het wit, kijkend naar mijn gezicht, het leek of mijn geest daar boven aan het zweven was en daar nam ik afscheid van mijn oude ik. Dat was voor mij het mooiste moment van mijn leven.

Of ik verliefd was

En nu mijn familie nog, hoe moest ik ze dit gaan vertellen? Ik was gelukkig en ik voelde me helemaal compleet. Ik was gewoon aan het vliegen, zo voelde dat echt. Iedereen zag dat. Mensen vroegen aan mij of ik verliefd was en ik antwoordde met Jaaa, want dat was ik namelijk ook. En op wie, werd er gevraagd en jammer genoeg kon ik dat niet aan iedereen toevertrouwen. Toen mijn moeder erachter kwam dat ik gedoopt was begon ze heel erg te veranderen naar mij toe. Ik had een heel sterke band met haar, maar nu begon ze me te vernederen en zei ze dingen die ik nooit van haar had verwacht. Hoe kon mijn moeder zo praten? Dat paste helemaal niet bij haar. Ik vergat even iets, ik zou natuurlijk ook heel veel tegenwerking krijgen. Dat was mij al gezegd. De duivel zal je naasten gebruiken. Dat was zeker het geval. Mijn familie veranderde maar niet op een normale maar op een duivelse manier naar mij toe. Ik dacht even dat ik gek aan het worden was, want mijn naasten waren tegen mij.

“Jezus of ik”

Op een oudejaarsavond heeft mijn moeder mij de keuze gegeven: “Jezus of ik”, zei ze. Ik keek haar aan en zag dat ze heel erg teleurgesteld in mij was. Voor mezelf had ik de keuze al gemaakt, dus ik zei: “Jezus.” “Ik kijk je nooit meer aan en op een dag ga je hier heel veel spijt van krijgen en dan zal je smeken naar Allah toe.” Mijn woorden waren: “Ook al lig ik op het sterfbed, ik zal Jezus nooit mijn rug toekeren.” Hierbij nam ze afscheid van mij, want ze wilde mij nooit meer zien of horen. Dus heb ik mijn spullen gepakt en ben in de auto gestapt vol met tranen en pijn. De pijn die ik toen voelde was hartverscheurend. Koste wat het kost wilde ik naar huis. Ik schreeuwde alles uit in de auto en mijn tranen wisten niet van ophouden. Een week later begon mijn broer mij te bellen en vroeg hoe ik hun en vooral mijn moeder dit kon aandoen. Het was een heel emotioneel gesprek. Mijn woorden waren: “Ik hou heel veel van jullie, maar ik wil dat jullie mij op deze manier respecteren, meer vraag ik niet.” Langzamerhand begonnen ze me te accepteren, zelfs mijn moeder, maar nog steeds hoopt ze wel op een wonder.

Ik weet: Hij zal mij niet laten vallen en Hij zal samen met mij deze wegen bewandelen.

Positief veranderd

Nu gaat het heel wat beter want ze zien ook dat ik niet op een negatieve manier ben veranderd maar op een positieve manier. Jezus geeft mij zoveel liefde en vertrouwen. Hoe zou ik nou zonder Hem door het leven kunnen gaan? Altijd is Hij bij mij, Hij zorgt voor mij, Hij geeft mij kracht en rust, wie anders op deze aardbol zal zo dichtbij jou kunnen zijn? Ik ben verlost van al het kwade, Hij heeft mij vergeven, Hij heeft voor mij geleden en Hij heeft mijn pijn aan het kruis gedragen. Hoe kan het zijn dat ik mijn rug naar Hem toe keer? Ik geloof in Hem met heel mijn hart en ziel en natuurlijk zal ik nog heel wat tegenslagen krijgen in mijn leven, maar ik weet: Hij zal mij niet laten vallen en Hij zal samen met mij deze wegen bewandelen. Ik bid voor ieder die Jezus nog niet kent!